Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Φοβάμαι




 Από παιδί φοβόμουν το σκοτάδι. Φοβόμουν τα διάφορα φανταστικά τέρατα που έκρυβαν οι σκιές. Λαχταρούσα το φως, έστω και το λιγοστό ενός κεριού. Το φεγγαρόφωτο ήταν βάλσαμο για την παιδική ψυχή μου, αφού τα βράδια έβρισκε τρόπο να τρυπώσει στο δωμάτιό μου και να μου χαρίσει ελπίδα και παρηγοριά.
 Αυτός ο φόβος με συνόδεψε μέχρι την εφηβεία μου. Τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνα πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να με τρομάξει. Κι όμως έκανα λάθος. Τώρα πια μεσήλικας, με δικά μου παιδιά και βλέπω τον παιδικό μου φόβο να επιστρέφει δυνατότερος και πιο τρομακτικός.
 Φοβάμαι.
Φοβάμαι το σκοτάδι που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι και τους μετατρέπει σε τέρατα. Φοβάμαι το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μου και τον άγνωστο ήχο που κάνει προσπαθώντας να εμποδίσει τους κλέφτες.  Τα κάγκελα, που αντικατέστησαν τις γλάστρες με τους βασιλικούς στα περβάζια των παραθύρων. Την αγένεια των παιδιών απέναντι στους γονείς τους. Την καχυποψία στην ανάγκη των συνανθρώπων μου. Την αχαριστία από όλους τους ωφελημένους. Τις δημόσιες υπηρεσίες γιατί σε κάθε απορία μου με αντιμετωπίζουν με υποτιμητικό τρόπο. Αυτούς που ενώ ποτέ δεν πότισαν τη γη με τον ιδρώτα τους αποφασίζουν για το «καλό» του αγρότη και τον οδηγούν στο δικό τους μονοπάτι αυτό της τεμπελιάς και της επιδότησης. Τους παιδαγωγούς που στερούν από τα παιδιά μου το δικαίωμα της γνώσης. Αυτούς που ορκίστηκαν στον Ιπποκράτη δίχως να έχουν επίγνωση του όρκου τους. Τους λύκους που τόσα χρόνια κάλυπταν το γκρίζο τρίχωμά τους με την προβιά του προβάτου. Την ψήφο των ανθρώπων και αναρωτιέμαι  ποια είναι τα κριτήριά τους. Την δημοκρατία γιατί δεν εξυπηρετεί το συμφέρον του λαού αλλά των λίγων. Την δικαιοσύνη που τα τελευταία χρόνια έπαψε να είναι τυφλή και καθοδηγείται από το πολιτικό παρασκήνιο. Τους καταληψίες της Πατρίδας μου που προσπαθούν να μου επιβάλλουν τα ήθη και τα έθιμά τους. Τους σκυθρωπούς ανθρώπους που έχασαν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια τους. Την κατάθλιψη που αιωρείται πάνω από την χώρα μου και τα αποτελέσματά της, οι χιλιάδες αυτοκτονίες.
 Μα πιο πολύ, φοβάμαι την σιωπή των ανθρώπων, αυτήν την εύγλωττη σιωπή που σε ακινητοποιεί προσπαθώντας να μην παραλείψεις τον παραμικρό ψίθυρο και σου αποκαλύπτει το σκοτάδι. Η αγωνία μου κορυφώνεται και πάλι προσπαθώντας να βρω λίγο φώς.  Ψάχνω το φεγγάρι μήπως καταφέρει να μου μετριάσει τον φόβο αλλά άδικα, ο χρόνος φρόντισε να εξασθενίσει την λάμψη του. Το σκοτάδι πυκνώνει, φοβάμαι,  έγινα ξανά παιδί, ένα παιδί τρομαγμένο που αναζητάει από κάπου να κρατηθεί, κάτι φωτεινό που να μπορεί να νικήσει τις σκιές. Πρέπει να αγωνιστώ, δεν θα επιτρέψω τον φόβο να κυριαρχήσει, πρέπει να αντισταθώ, δεν είμαι πλέον παιδί. Μόνο η αντίσταση θα με βοηθήσει να απαλλαγώ από τους φόβους μου και να διαλυθεί το σκοτάδι. Είμαστε προορισμένοι να ζούμε στο φως, είναι η προσωπική μας νίκη ενάντια σε κάθε είδος σκιάς. Είμαι έτοιμος να αγωνιστώ, να παλέψω και να νικήσω γιατί μετά το σκοτάδι έρχεται η αυγή, το φως, η ασφάλεια.

Ορφέας*   

2 σχόλια:

  1. Έτσι ρε σεις, δεν το βάζουμε κάτω όσο και να μας "βαράνε"....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο ΦΟΒΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΣΩΣΤΟ.ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ,Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΑ.ΣΗΚΩΣΤΕ ΑΝΑΣΤΗΜΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια για λόγους ορθής χρήσης του διαδικτύου πρώτα ελέγχονται. Δεν λογοκρίνουμε απόψεις παρά απαγορεύουμε άσεμνες εκφράσεις, προβοκάτσια και προπαγάνδα. Κάποιος διαχειριστής θα ελέγξει το σχόλιό σας και θα δημοσιευτεί το συντομότερο.